De laatste dag

De afgelopen maand is als in een droom voorbij gegaan. Eerst een fantastische tocht langs de Volga die als volgt samengevat kan worden: vijf steden, 2 weken, 75 uur in de trein, 1 bus, een opgebaarde Lenin, rare Tataarse bibliotheek, gigantisch rockfestival, nacht in datsja, verscheidene gestoorde Russen, veertig graden in de schaduw, twee lieve baboesjki, grote harige snurkende mannen, geweldige bezienswaardigheden, per ongeluk naakt zijn in het huis van een Russische vrouw (niet zo raar als het klinkt) en een Amerikaanse expat. Bij ‘thuiskomst' in Piter duizelde het ons (ikzelf en mijn twee Franse reisgenootjes) nog een beetje, maar meteen stortten we ons in de Witte Nachten. Vervolgens begon het afscheid nemen van iedereen en uiteindelijk belandde ik hier op mijn laatste dag in St. Petersburg.

Vandaag begon vrij goed. Een heerlijke warme douche (niet altijd het geval) en een lekker eitje op toast in de ochtend. Hierna met vier vrienden op weg naar Tsarskoe Selo, oftewel het buitenpaleis van Catharina de Grote. Bij het verlaten van de flat begon het echter al enigszins minder te gaan. De schoonmaakvrouwtjes arresteerden ons in de gang en commandeerden ons onze kamer op te ruimen. Dit was niet uit moederlijke bezorgdheid, maar puur functioneel aangezien de vrouwtjes uitgerekend vandaag de ramen wilden zemen. Conflictontwijkend als ik ben begon ik natuurlijk meteen braaf mijn spullen zo goed mogelijk bijeen te rapen onder het toeziend oog van de baboesjka. Dit akkefietje resulteerde er in dat we te laat waren om de anderen te ontmoeten. Gelukkig is men dit gewend in Rusland en was het niet een probleem.
De marsjroetka naar het paleis ging vlekkeloos, maar we reden wel vanuit een zonnig Piter in een gigantisch pak bewolking. ‘Ach zolang het niet regent is alles prima', zeiden we optimistisch tegen elkaar. Zodra ik een voet uit de bus had gezet begon het te regenen. In redelijk snelle tred bewogen we ons dus maar naar het paleis (het park overslaand), omdat we hier in ieder geval droog zouden zijn. Bij het naderen van het paleis doemde de moeder aller wachtrijen op en nu begon het humeur toch danig slechter te worden. Moedig voegden we ons bij de wachtende meute. De rij schoot niet heel erg op, maar na een uurtje (dit is acceptabel in Rusland) waren we toch redelijk dicht bij de ingang. Ondertussen hadden we de fascinerende manier van Russisch in-de-rij-staan geobserveerd. Blijkbaar is het toegestaan je plaats te verlaten, dit tegen je buurman te zeggen om vervolgens een half uur later je plaats weer in te nemen. Inmiddels was het gestopt met regenen en alles leek goed te komen...
Ineens hoorden we geroezemoes om ons heen van de wachtenden in de rij. Van onze buren vingen we iets raars op: het paleis is tussen 2 en 4 gesloten voor individuen en alleen geopend voor georganiseerde groepen. Licht lachend verbaasden we ons over de naïviteit van onze buren aangezien zoiets toch bespottelijk zou zijn voor zo'n populaire toeristische locatie. Op dergelijke momenten moet je nooit, maar dan ook nooit vergeten dat je in Rusland bent. Hierom sloeg dan ook lichte twijfel toe en werd het gecheckt: inderdaad gesloten tussen 2 en 4. En hoe laat was het? Juist, kwart over 2. Hongerig, koud en bijzonder geïrriteerd verwijderden we ons uit de rij om ergens iets te gaan eten en warm te worden. Opmerkelijk genoeg bleven bijna alle Russen staan en wij vroegen ons af of ze echt twee uur lang zouden blijven staan. Gelukkig snel een café gevonden en na wat eten kwamen we enigszins tot rust.
Na het eten was het al half drie en opende het paleis weer. Hierop besloten we de Russische manier van in-de-rij-staan ook maar eens uit te proberen. We liepen nonchalant terug naar onze plaats in de rij (die inmiddels al enigszins opgeschoven was) en zonder enig protest van omstanders werden we vriendelijk begroet door onze buurman. Hoewel we ongeveer anderhalf uur weg waren geweest, leek de man blij ons weer terug te zien. Uiteindelijk bleek dit een goede zet, omdat het paleis slechts nog tussen 4 en 5 geopend was. Na nog een halfuur wachten presteerden we het om binnen te komen, maar velen achterin de rij hebben het niet gered voor vijf. Het paleis was mooi, imposant en interessant. Dit werd helaas enigszins teniet gedaan door de enorme hordes mensen die zich door nauwe gangetjes bewogen. Grote groepen Aziaten en schoolkinderen zorgden ervoor dat we ons redelijk snel door het paleis knokten. Na een halfuurtje bezichtigen stonden we beduusd weer buiten. Inmiddels waren we allemaal ontzettend moe en besloten naar huis te gaan. Moe en chagrijnig stonden we vervolgens in een overvolle bus die natuurlijk in de file belandde. Uiteindelijk uit ongeduld de laatste tien minuten te voet naar de metro en rond een uur of acht eindelijk thuis.

Na een half jaar St. Petersburg kan ik concluderen: dingen hier zijn ontzettend onhandig geregeld, mensen zijn kortaf, regels zijn bizar, de stad is vermoeiend, wachten in de rij wordt je tweede natuur en veel snap je gewoon niet. MAAR OEF, WAT GA IK HET ALLEMAAL MISSEN!!!

Van het Rokje tot de oppermachtige Baboesjka

Sinds mijn laatste blogentry heb ik heel veel beleefd! Ik heb een cultureel hoogtepuntje beleefd bij het Zwanenmeer in het Mariinsky Theater, ben een paar dagen tot rust gekomen in Tallinn (leve de Europese Unie), mijn lieve vader en moeder zijn op bezoek geweest in Piter, heb de dag van de overwinning gevierd met de Russen, ook Sweder en Jasper hebben zich gewaagd aan een trip naar het verre oosten en vorige week al mijn examens gemaakt. Nu ben ik vrij en ga morgen van de kans gebruik maken en voor tien dagen langs de Volga reizen. Dit had nog veel voeten in de aarde aangezien het kopen van treinkaartjes, zoals alles in Rusland, nogal problematisch is. Uiteindelijk na twee uur in de rij staan met bijna alleen maar vrouwen met jengelende kinderen hadden we de felbegeerde kaartjes in handen. Tijdens deze twee uur kijken naar vrouwen met kinderen had ik echter wel de tijd om na te denken over een fascinerend verschijnsel in Rusland: het vrouwenoverschot!

Een burgeroorlog, twee wereldoorlogen, een dictatoriaal bewind en vele alcoholverslavingen verder en het resultaat is een Russische bevolking waarvan de man-vrouw verhouding enigszins scheef is. Dit betekent dat er per 100 vrouwen, maar 86 mannen beschikbaar zijn. Aangezien er volgens de Russen zelf geen homoseksualiteit bestaat in Rusland zijn er dus 14 vrouwen die of moeten emigreren of katten adopteren. Nu is met bede opties niks mis, maar helaas denken de Russische vrouwen hier zelf anders over. De Russische dating scene is dus erg competitief en dit resulteert in de welbekende hoge hakken en korte rokjes. Zodra een man zo'n rokje mee uitvraagt, moet er aan allerlei voorwaarden worden voldoen. De man moet het rokje ophalen, een oneven aantal bloemen geven (even aantal brengt ongeluk), uiteraard de deuren openhouden, stoel aanschuiven en.....het tasje van het rokje dragen. Dit verklaart waarom je zo vaak breedgeschouderde mannen met rode kitscherige tasjes ziet lopen. Na een tijdje succesvol daten wordt er meestal al vrij snel getrouwd. Dit om de vrouw een man en toekomst te garanderen en voor de man om zich zonder gevaar elk weekend ladderzat te zuipen. De trouwerij wordt ‘in stijl' gevierd met veel kant, bloemen en de altijd stijlvolle stretched hummer. Na een hopelijk gelukkig huwelijk gaat doorgaans de man rond zijn 65e dood en blijft de vrouw nog een jaartje of tien doorsukkelen.
Dit is een verklaring voor het feit dat het in Rusland wemelt van de oude vrouwtjes: er zijn sowieso al meer vrouwen en de mannen gaan ook nog eens vroeg dood. Na de 65 jaar zijn er dan ook 2 vrouwen per man. Al deze vrouwtjes moeten in hun levensonderhoud voorzien en zijn meestal niet opgeleid. Daarom zijn er dan ook horden baboesjka's die de meest uiteenlopende nuttige baantjes vervullen. Vrouwtjes die de metrotrappen vegen in de spits, overal vrouwtjes die flyers uitdelen, vrouwtjes die alles dweilen en vegen wat los en vast zit, vrouwtjes die een aantal keer per dag de rand van de leuning van de metroroltrap poetsen, vrouwtjes als conducteur, vrouwtjes die staan en vrouwtjes waarvan niemand weet wat ze doen. Dit resulteert wel in extreem schone metro's en genoeg flyers om een leven lang van te papier-mache-en, maar het lijkt soms wel een beetje overbodig. Desondanks genieten deze vrouwtjes het grootste respect in Rusland.
Regel nummer 1 in Rusland is: luister naar de baboesjka. Dit kan zowel positief als negatief uitpakken. Baboesjka zegt dat je zo echt niet de deur uit kan, want het is veel te koud. Rustig laat je de baboesjka je aankleden met allerlei kledingstukken inclusief per ongeluk een paar van je huisgenoten (kledingstukken niet personen). Baboesjka vraagt, na het zien van de rotzooi in de keuken, of je jezelf niet rotschaamt. Stilletjes knikken en schuldig kijken. Baboesjka staart je van je zitplaats in de bus terwijl er om je heen nog genoeg plaatsen vrij zijn. Je staat op en biedt je zitplaats aan. Baboesjka ziet je zoekend kijken in de supermarkt en gaat je vervolgens in rap Russisch uitleggen wat je moet gaan koken. Glimlachend en knikkend luisteren en vervolgens ook echt het gerecht gaan maken. Baboesjka pikt duidelijk voor in de rij en na een opmerking van jou laat je voor, maar gaat wel tegen je aan schreeuwen. Gelaten het geschreeuw over je heen laten komen. Baboesjka praat aandoenlijk tegen je aan voor vijf minuten en je begrijpt geen woord. Waarderen en wederom glimlachen en knikken.

In het Cafe/Restaurant

Al bijna vier weken zijn verstreken sinds mijn laatste verhaal! Vol goede moed begon ik aan deze blog en nam me voor niet een van die personen te worden die in het begin veel schrijven en het er dan ineens bij laten hangen; want hoe moeilijk kan het zijn? Nou zo moeilijk dus. Desondanks zal ik proberen het volgende interval niet zo lang te laten zijn....
Mijn leventje hier in St. Petersburg begint inmiddels enige regelmaat te kennen. Elke week zijn er colleges, een aantal musea bezoeken en een feestje ergens aan het eind. Ik heb hier Internationale Vrouwendag beleefd (erg populair en omvat bloemen, lekkernijen en andere verwennerij), Saint Patrick's Day gevierd, de achtste Symphonie van Mahler in de Concert Hal van het Mariinsky Theater gezien, een optreden van Ben L'Oncle Soul meegemaakt en een volledig verzorgde Russische avond gekregen. Dit laatste ging om de verjaardagen van Nicolas (Fransman) en Ksenia (Russische) en deze vierden dit samen in compleet Russische stijl. Bergen lekker eten, zalige desserts (pannenkoekjes met jam, soesjes, blini's en nog veel meer) en Russische spelletjes. Dit was een enorm succes en ik heb die rare Russen weer een beetje beter leren kennen. Een deel van deze ervaring kan ik inmiddels ook delen met mijn lieve zuster Hester en Fien die hier sinds afgelopen vrijdag op bezoek zijn! Suuuper leuk en tof om de stad aan hen te kunnen laten zien. Het is grappig om te merken dat zij zich ook over van alles verbazen en hier vervolgens uitvoerig commentaar op kunnen geven ;) Deze verbazing begint bijvoorbeeld al bij het betreden van een restaurant/bar.....

Aangezien koken niet mijn grootste hobby is en onze keuken met zeven mensen, drie elektrische kookpitten en vier borden niet echt toereikend is, heeft het eten buiten de deur voor veel mensen de voorkeur (mijn excuses voor de rijm in deze zin....puur toeval). Nu wordt dit ook nog eens vergemakkelijkt door het feit dat eten in een restaurant, mits goed gekozen, niet veel hoeft te kosten. Nu kan dit af en toe ook liggen aan de erbarmelijke kwaliteit van het eten, maar hier moet je slechts even aan wennen. Verder is er op het eerste gezicht niet veel opmerkelijks te zien aan de horecagelegenheden in Piter. Maar....schijn bedriegt!
Naast de vele westerse Horecaketens in St. Petersburg is het overgrote deel nog steeds in authentieke Russische stijl. De westerse ketens zoals Coffeeshop Company (niet te verwarren met de Coffee Company) en andere hippe koffieketens werken in het algemeen zoals we in Nederland gewend zijn. Een schattig meisje met een paardenstaart geeft je een menu bij binnenkomst, je maakt een keuze, wuift naar de ober (sorry Sweder) en plaatst je bestelling. Bij deze laatste handeling echter begint de Westerse façade al een beetje af te brokkelen. Russische obers blijken namelijk niet echt vertrouwen te hebben in je competentie om keuzes te maken en vragen na je bestelling herhaaldelijk of je toch geen belang hebt bij een stukje Cheesecake (erg populair) of een andere versnapering. Nadat het halve menu de revue heeft gepasseerd geven ze het doorgaans op en begeven zich naar de bar. Vervolgens lijkt het barpersoneel voor je koffie verkeerd de bonen nog te moeten oogsten en na een kwartier heb je dan uiteindelijk je koffie. Sommigen zouden dit trage bediening noemen, maar zie het als een kalme lifestyle die tegenwicht biedt aan het jachtige leven in bijvoorbeeld Amsterdam. Op je gemak kun je nu toch genieten van je welverdiende kop koffie inclusief koekje. In het geval dat je een koffie verkeerd hebt bestelt krijg je er altijd een rietje bij....nee ik snap het ook niet. Hierna besluit je dat het inmiddels al na het middaguur is en dat een biertje best geoorloofd is. Hier wordt het pas echt moeilijk. De Nederlandse manier van winstmaximalisatie in de horeca (zodra het glas leeg is vragen of je nog iets wilt drinken) is namelijk nog niet bekend in Rusland. Deze no-pressure houding in een bar klinkt misschien prettig, maar kan ook irritant worden als het vervolgens een half uur duurt voordat de ober je aanwezigheid opmerkt. Na uitgebreid onderzoek bleek het mogelijk bijna twee uur zonder consumptie in een bar te zitten voordat het personeel kwam vragen of we misschien nog wat wilden drinken. Calculeer dus altijd wat extra tijd in bij het vragen van de rekening aangezien dit ook wel even kan duren.
Nog uitdagender is gaan eten bij een typisch Russische eetgelegenheid. Ten eerste maakt de taalbarrière het al iets moeilijker, omdat de Menu's vaak uitsluitend in het Russisch zijn. Hiernaast hebben deze restaurants vaak de vorm van een buffet en bevatten doorgaans eten dat niet zou misstaan in een Duits wegrestaurant. Het verraderlijke hieraan is echter de manier waarop de prijzen worden weergegeven. Deze geven namelijk de prijs per 50 of 100 gram aan (in kleine lettertjes). Een nietsvermoedende bezoeker (AKA: ik) dacht hierdoor een goedkoop diner te halen en moest vervolgens ruim 15 euro neertellen. Een beetje jammer, maar door schade en schande wordt men wijs. Gelukkig is het vaak wel lekker en erg voedzaam, oftewel vet en vullend. Het voordeel van deze manier van eten is dat je enorme wachttijden worden bespaard.
Al deze factoren dragen eraan bij dat je bij het uitkiezen van een restaurant in een crisis kan belanden die niet zou misstaan in een boek van Dostoevsky. Succes.

Op de Universiteit

Alweer twee weken zijn verstreken sinds mijn laatste bericht. De tijd gaat (te) snel! Dit komt waarschijnlijk doordat mijn weken zich op wonderbaarlijke wijze snel vullen. Dit wijt ik deels aan de uren die je hier kunt wegstrepen doordat je in een of ander vervoersmiddel zit om je van de ene naar de andere kant van de stad te begeven. Ik word namelijk elke keer dat ik op de lange roltrap van metro sta een beetje treurig als ik me bedenk wat ik met deze kostbare tijd had kunnen doen. Gelukkig gebeurt er dan meestal iets opmerkelijks, een jongen zegt uit het niets tegen me dat ik op prinses Diana lijk (ja Jurjen je hebt op dit punt medestanders in de wereld) of een heftig zoenend koppel passeert me op de weg naar boven (publieke affectie is hier gangbaarder dan in het ‘kuise' westen) en ineens is die roltrap een van de mooiste plaatsen om je op dat moment in St. Petersburg te bevinden.
Op de vraag wat het mooiste is van St. Petersburg kan ik dan ook moeilijk een antwoord geven. En ik heb al veel moois gezien: de hermitage (thanks voor de tip Barend! Derde etage!), Isaaksi kerk, het appartement van Pushkin, Smolensky begraafplaats en modern art galeries zoals Poesjkinskaya en Loft project (wederom dankjewel Barend). Toch valt al dit moois soms in het niet bij de mensen die je hier tegenkomt. Op het eerste gezicht lijken veel mensen nors en afstandelijk (al helemaal tegen buitenlanders), maar zodra ik in mijn gebrekkige Russisch toch probeer te communiceren kan deze houding verdwijnen als sneeuw voor de zon en verschijnen ontzettend leuke en lieve mensen. De norse bewaker bij de universiteit zwaait inmiddels altijd enthousiast naar Pauline en herhaalt haar naam tien keer (lang verhaal) en de wasvrouw schiet bijna elke keer in een stuip omdat ze mijn naam hilarisch vindt. Ook heb ik via het lokale Rode Kruis al veel Russen ontmoet aangezien deze net zijn gestart met een project voor Foreign Students. Allemaal lieve mensen en hoewel de helft geen Engels spreekt en we elkaar soms nauwelijks begrijpen mag dit de pret niet drukken. Door dit project proberen ze de uitwisselingsstudenten meer van het echter Piter te laten zien en contact tussen Russen en buitenlanders te stimuleren. Top idee! Des te meer omdat dit contact vaak moeilijk gaat door cultuurverschillen en de taalbarriere. Met name op de universiteit en in de colleges wordt dit soms pijnlijk duidelijk!

Al ruim drie weken geleden ben ik begonnen met mijn colleges aan de St. Petersburg State University. Omdat de eerste bureaucratische horden zonder al te veel moeite waren genomen, was mijn optimisme bij het begin van de colleges groot. Na al die formulieren, loketjes, stempels en onverstaanbare mensen kon ik eindelijk beginnen met degelijk onderwijs in de schone Engelse taal. Na mijn eerste college echter begon ik te begrijpen dat over wat precies Engelse taal is getwist kan worden. Het college ‘Russian Foreign Policy' werd namelijk gegeven door een man van midden veertig met een accent alsof hij rechtstreeks uit de serie ‘Allo Allo' was gelopen. Op een of andere manier klinkt zijn accent namelijk erg Duits en valt van de helft van wat hij zegt weinig te begrijpen. Hij maakt de zaak er zelf helaas ook niet beter op aangezien hij in rap tempo van zijn uitgedraaide papiertje voorleest en contact met de klas onnodig vindt. Echter door intense concentratie kun je deels opvangen wat hij zegt. Hierna kom je ook tot de conclusie dat, naast informatie over het buitenlandbeleid van Rusland, je per persoon de complete wikipedia-bio krijgt voorgeschoteld. Nu vind ik het matig interessant wie het hek van het buitenhuis van meneer Molotov heeft geschilderd dus dit maakt het college er niet makkelijker op. Na deze eerste deceptie werd het college ‘Russische geschiedenis' erna gelukkig weer helemaal opgevrolijkt. Bij dit college liep namelijk een uiterst aandoenlijke man met wit haar, een fijne baard en degelijke kledij binnen. Een echte Rus van de oude stempel, maar heel vriendelijk en bovenal zijn gebrekkige Engels was verstaanbaar. Opgewekt begon hij uit zijn hoofd op lage toon langzaam zijn verhaal te vertellen over het begin van de Russische geschiedenis. Dit doet hij gedwee elke les; lange of moeilijke zinnen worden herhaald om iedereen de gelegenheid te geven zijn informatie correct op te schrijven, de grote lijnen zijn het belangrijkst en moeilijke vragen over de reden achter historische gebeurtenissen zijn van secundair belang. Heerlijk. Ook de colleges die hierop volgden bevielen goed (Russian&European Security/Russian-EU Relations/Cold War). Deze werden gedoceerd door kordate vrouwen die het Engels goed beheersen en verstand hebben van hun onderwerp. De stof gaat gelukkig iets verder dan de hoofdlijnen en er is ruimte voor discussie. Ook in het laatste college van de reeks (Globalism) was er ruimte voor discussie, maar dit nam de dag erna een iets andere wending dan gedacht. Dit college werd gegeven door een man van in de dertig met een kaal hoofd (niet dat dit verder iets uitmaakt) en hij spreekt uitstekend Engels omdat hij een aantal jaar in Amerika heeft gewoond. Het college begon met godsdienst als globaal verschijnsel. Iedereen dacht: interessant onderwerp, goede docent, top. Na anderhalf uur echter verlieten een aantal woedende, geïrriteerde (waaronder ik) en verwarde studenten de zaal. In de tussenliggende tijd had de docent het namelijk gepresteerd om verscheidene keren religieuze mensen stom of achterlijk te noemen, het Christendom als de grootste samenzwering uit de geschiedenis van de mensheid en puur slecht af te schilderen, tegenargumenten of discussiepunten van studenten puur te negeren of te verdraaien en de reputatie van universitaire docenten te vermorzelen. Misschien dat de scherpe lezers bij het woord samenzwering al iets begon te dagen, maar deze docent bleek een fervent aanhanger van de Zeitgeist documentaires (voor degenen die deze niet kennen; documentaires over populaire samenzweringstheorieën zoals 9/11 was een inside job en het marktsysteem is bedacht door zielloze mensen). Nu ben ik absoluut geen fan van dergelijke ongenuanceerde een eenzijdige mensen, dus mijn irritatie was dan ook groot na dit college (ja nog groter dan als ik praat over Derek Ogilvie). Nadat ik enigszins was gekalmeerd besloot ik dit college absoluut te blijven volgen. Dergelijke interessante verschijnselen in het Russische onderwijssysteem dienen nader bestudeerd te worden. Een boel leek ook verklaard te worden toen iemand opmerkte dat hij voor de rest alleen Engelse taallessen geeft. Dit doet mij twijfelen aan zijn expertise en bevoegdheid wat mij weer enigszins geruststelt. Voor al deze vakken heb ik niet echt literatuur om te lezen en ook de manier van tentamineren blijft in schaduwen gehuld. Hieruit blijkt maar weer eens dat vooruitdenken hier niet bijzonder op prijs wordt gesteld, dus laat ik het maar op me afkomen. Hiernaast volg ik natuurlijk ook taallessen Russisch. Een lichtelijk dikkig vrouwtje met een om aandacht schreeuwende missende ondertand leert mij en twee andere meisjes hoe ons verstaanbaar te maken in deze rare taal. Fijn klein groepje dus intensief, maar goed.
Naast al deze opmerkelijke docenten vind je op de universiteit nog een ruim scala aan vaag ondersteunend personeel. Het kantinepersoneel, de schoonmaaksters, coördinators voor uitwisselingstudenten (die vervolgens geen Engels kunnen), vrouwtjes met papieren, vrouwtjes bij de garderobe, vrouwtjes die je raar aankijken en de strenge bewakers bij de ingang (probeer maar eens in het Russisch uit te leggen: nee ik heb nog geen studentenkaart want ik ben een uitwisselingsstudent). En natuurlijk vinden we ook hier het immer dweilende vrouwtje weer terug.

Liefs vanuit het inmiddels warme (-5 voelt tropisch) Rusland!

Van A naar B

Na een dikke week integreren in Rusland heb ik al een beetje het idee dat ik mijn plek heb gevonden. Al mijn spullen liggen in de kast, de voorraadkast is aangelegd, de colleges zijn begonnen en ik kan me met enige zekerheid door de stad verplaatsen met het ov (zie volgende alinea). Na de eerste week colleges kan ik nog niet echt een oordeel geven over het onderwijs, maar ik kan wel zeggen dat de kwaliteit nogal uiteenloopt. Gelukkig heb ik naast mijn colleges genoeg tijd om al het moois te bekijken dat St. Petersburg te bieden heeft. Ik heb nog geen musea of theaters bezocht, maar alleen al door deze stad lopen en om je heen kijken is suuupermooi! Het eerste feestje in de ????????? (studentenflat) is al georganiseerd door de lokale Finse community en was erg gezellig. Hierbij heb ik ook drie Nederlanders ontmoet die in de flat naast mij wonen genaamd Roderick, Vincent en Vladimir. Deze namen beloven wat.
Mede door deze internationale conglomeratie in onze flat voelt het soms niet alsof ik in Rusland woon. Door de Macdonalds, H&M, en Jumbo Uien in de supermarkt (jaaa! Zie foto's) lijkt Piter soms heel westers, maar dan gebeurt er weer iets dat me laat zien dat ik toch echt in een ander deel van de wereld ben. Over sommige dingen kan ik me blijven verbazen, andere dingen zijn handig en slim (de droogkast voor de afwas....geweldige uitvinding) en soms zijn dingen gewoon ronduit raar. Aangezien het verder niet heel interessant is om mijn leven van dag tot dag te bespreken, zal ik daarom meer aandacht besteden aan alle deze curiositeiten. Oftewel de thematische aanpak, deze keer; het openbaar vervoer!

Om je van punt A naar punt B te verplaatsen in St. Petersburg heb je de keuze uit een scala aan mogelijkheden. Ten eerste; te voet. In het centrum kun je de meeste dingen goed te voet bereiken aangezien Piter (insiders name for St. Petersburg) ook weer niet zo heel groot is. Zodra je echter iets verder wil reizen ben je als geen-Lada-bezittende-Rus aangewezen op het Openbaar Vervoer. En dan wordt het interessant. In Rusland doen ze namelijk absoluut niet aan handige dingen zoals een dienstregeling of lijnenkaart. Op de bordjes bij de haltes vind je enkel de nummers van de lijnen en ongeveer om de hoeveel minuten deze lijn langskomt. Nu zijn ze hier natuurlijk niet al te specifiek in en staat er op de bordjes: 8 - 21 minuten. Deze onnauwkeurigheid heeft ongetwijfeld te maken met het verschijnsel dat we verkeer noemen. Voor de bussen, trolleybussen en trams bestaan er namelijk geen aparte banen, maar rijd je gewoon mee met het andere verkeer. Aangezien het om 8 uur 's ochtends spits is op de Nevskii Prospekt (??????? ????????) vraag ik me af en toe af of ik niet beter vanaf de metro halte had kunnen lopen. Desondanks is op dit moment gedeelde smart halve smart aangezien iedereen vooruit kruipt in deze ogenschijnlijk oneindige file. Gelukkig geldt dit alleen voor de bus, trolleybus en de paar verdwaalde trams die in Piter rondrijden. Deze eerste twee (bus en trolleybus) moet je overigens niet door elkaar halen, omdat dit nare gevolgen kan hebben. Deze hebben namelijk beide nummers van 1 tot 100 waardoor je raar op kunt kijken als Bus 11 je naar een totaal andere plaats brengt als Trolleybus 11. Doornummeren of andere nummers is niet nodig aangezien geen Rus zo dom is deze fout te maken (ahum). Gelukkig hebben de typisch Russische kleine busjes, de Marsjroetka (?????????), wel andere nummers. Deze Marsjroetka zijn busjes vaak voor ongeveer 10-15 personen die op ontelbaar veel trajecten door de hele stad rijden. Deze Marsjroetka stoppen op de vaste haltes, maar je kunt ze ook op elk punt van de route aanhouden of uitstappen. Op straat steek je gewoon je hand uit en in het busje roep je ‘Hier stoppen alstublieft' of een willekeurig andere zin zolang het maar luid is. Erg handig voor de vele oude vrouwtjes hier die slecht ter been zijn (en dat zijn er veeeel). In al deze vervoersmiddelen (bussen, trolleybussen en marsjroetka) moet je contant betalen aan de conducteur. Doorgaans is dit een chagrijnig vrouwtje met twee jassen aan en een schattig buideltasje. Voor deze conducteur is een speciale plaats gereserveerd in de bus (????? ??????????) waar je dus ABSOLUUT niet moet gaan zitten (ahum). Doe je dit wel dan begint het vrouwtje nog meer tegen je aan te praten dan ze al deed en ditmaal op een boze toon. Aangezien je het waarschijnlijk toch niet kan verstaan: knikken en verontschuldigend kijken. Hoewel het mooi is dat deze vrouwtjes in de bus een vaste baan hebben, komt in de spits een gebrek in het systeem aan het licht. Bus bomvol; dikkig vrouwtje kan geen poot meer verzetten om langs iedereen te gaan met kaartjes; probeert het toch; lukt niet. Als je dan toch eindelijk je kaartje hebt, kijk naar de zescijferige code! Als de eerste 3 cijfers opgeteld hetzelfde is als de laatste drie cijfers bij elkaar opgeteld heb je een lucky ticket en moet je hem opeten voor geluk!
Al deze nadelen van het OV in St. Petersburg worden echter ruimschoots goed gemaakt door de twee meest fantastische vervoersmiddelen ooit: de metro en de goedkope taxi! De metro is een bijzonder verschijnsel en met name de centrumstations zijn een foto waard. De Peterburgse metro is de diepste ter wereld en loopt direct onder het historische centrum door waar alle huizen nog recht staan (eat that Noord-Zuidlijn). Na de poortjes ga je met twee lange en steile roltrappen omlaag en kom je uit in een stenen hal waar zomaar een aantal gigantische kroonluchters kunnen hangen. Het metronet is verder heel uitgebreid en snel, fijn! Het enige nadeel is dat de stations waarop lijnen elkaar kruisen (en je kunt overstappen) elk een aparte naam hebben voor hetzelfde station; dus let op! Maar hoe goed de metro ook is, hij wint het niet van de fijne Lada om drie uur 's nachts. De taxi's in Piter zijn overvloedig en je hoeft er maar moe uit te zien of er stopt eentje voor je neus om je thuis te brengen. Uiteraard moet je altijd goed onderhandelen, maar dan kun je voor 200 roebel (vijf euro) ongeveer een kwartier in de taxi zitten. In Nederland zou dit zeker twintig euro kosten en met zijn drieën is dit bedrag prima op te hoesten ;)

Dit was het voor deze keer. Voor vragen over deze uiteenzetting kunt u zich richten tot Herma Ter Horst via Facebook ofwel email. Ik hoop dat alles in Nederland goed gaat en iedereen blij is!

Lieeeefs en ??????? aan iedereen!

KOUD!

KOUD - dat is het eerste wat ik kan zeggen over St. Petersburg. Langer dan 30 seconden zonder handschoenen en je vingers beginnen heftig tegen te stribbelen. Ook je tenen voel je, hoe warm je schoenen ook zijn en hoeveel sokken je ook over elkaar heen aantrekt, na tien minuten lopen echt niet meer. Nu is gevoel in je voeten natuurlijk ook maar een luxe, dus hier moet je je niet al te druk over maken. Pas als mijn tenen zwart worden ga ik me zorgen maken. Genoeg over de kou en terug naar het begin van mijn reis naar het verre Rusland!

Na een uitgebreid fotomoment en enkele traantjes ging ik afgelopen woensdag om half tien 's ochtends door de douane. Mijn gate was erg gemakkelijk te vinden en vol goede moed stapte ik het vliegtuig in. Eenmaal in het vliegtuig was ik uitermate content met mijn plaats, maar na amper vijf minuten na opstijgen verdween dit optimistische gevoel. Op de rij achter mij zaten namelijk de meest pompeuze en verschrikkelijke Nederlandse mannen van rond de veertig. Na anderhalf uur hun verhalen aangehoord te hebben, kon ik concluderen dat ze allen in een midlifecrisis verkeerden, ze wel even die elfstedentocht zouden schaatsen en verstand hadden van zo ongeveer alles van het vliegtuigonderstel van onze Boeing tot de culturele ontwikkeling van het interbellum en de conjunctuurbeweging van de huidige markt. Hiernaast vonden ze de Friezen uitermate stug, omdat ze zo streng de loting handhaven bij de elfstedentocht en eigenlijk ook gewoon omdat het Friezen zijn. Helaas had het vliegtuig een kwartier vertraging en ondertussen keek ik reikhalzend uit naar de landing. Na een kort sprintje door het vliegveld van Stockholm kwam ik op tijd aan bij de gate voor het vliegtuig naar St. Petersburg. Op Pulkovo Airport net buiten St. Petersburg werden we met een bus naar de hal gereden en hier kwam ik tot de ontdekking dat ik inmiddels toch wel gebruik wilde maken van een toilet (na vijf thee en een flesje water). Nu blijken de Russen je pas op hun grondgebied te willen laten plassen als ook daadwerkelijk is vastgesteld dat je toegelaten bent tot de Russische Federatie. In de hal kwam je namelijk in de rij voor de paspoort&visum controle terecht en nergens was een wc te bekennen. Lichtelijk wiebelend stond ik vervolgens een half uur in de rij voordat ik het verlossende tekentje van een vrouwtje aan de muur zag hangen. Na deze opluchting kon ik mijn koffer ophalen en stond Lana mij op te wachten bij de uitgang.

De reis vanaf het vliegveld naar mijn hostel was lang en apart. In de bus moet je per rit 21 roebel betalen aan het oude vrouwtje dat rondloopt door de bus. Intussen mag je niet te luid praten aangezien je anders aangetikt wordt door een ander oud vrouwtje dat je boos aankijkt. Hierna overstappen op de metro die geweldig is! Na weer enigszins moeilijk een kaartje kopen daal je af met een gigantische roltrap want de metro ligt heel diep onder de grond. Dan kom je uit op een perron helemaal gemaakt van marmerachtig steen met vele kroonluchters aan het plafond - pretty! Na een keer overstappen kwamen Lana en ik uit op ons station en moesten we nog een stuk lopen naar het hostel. Hier bleek Lana weer een onmisbare tolk en kon ik me redelijk moeiteloos inschrijven bij het vrouwtje achter de balie. Eenmaal boven gekomen bij mijn appartement werd ik enthousiast ontvangen door mijn nieuwe Franse (Laure) en Duitse (Kristina) huisgenootje inclusief de Aziatische delegatie van de overkant. Dit resulteerde in de rest van de avond genieten van zelfgemaakte sushi en crêpes. Goed begin, maar doodmoe ging ik rond 12 uur slapen (9 uur NL tijd).

De volgende dag begon ik rond het middaguur aan mijn missie om me overal in te schrijven en te registreren. Gelukkig had ik Laure, die studeert ook aan de School of International Relations, die aanbod me te helpen. Dus vele formulieren, vragende gezichten, stempels, loketjes en onduidelijkheden verder was ik aan het eind van de middag er toch in geslaagd me in te schrijven aan mijn faculteit en was ik de trotse bezitter van een Russisch telefoonnummer. Dit succesverhaal bleef aanhouden toen ik op vrijdag de missie in mijn eentje voortzette. Ik was aan het einde van de dag dan ook erg tevreden met mijzelf aangezien ik me had geregistreerd bij de Federale Migratie Service, het International Office, de filologie faculteit, een afspraak had gemaakt voor mijn Russische taaltest aan het taalinstituut en een internetdongel had gekocht. Bij het taalinstituut ontmoette ik per toeval ook Jonne; andere uitwisselingsstudent van de UvA die hier deels zijn master Russisch doet. Met hem 's avonds een biertje in een typisch Russische kroeg (sfeer: schaars geklede meisjes met gigantische naaldhakken en jongens met leren jasjes) gedronken.

Nu alle belangrijke dingen gedaan waren, heb ik zaterdag lekker de toerist uitgehangen. Met de Franse meisjes lekker de stad doorgestruund en mooie dingen gezien (zie foto's of Facebook). Ook eerste kennismaking met de Russische keuken: Borsj - superlekker! In al mijn onschuld stemde ik er vervolgens mee in om met nog wat andere Fransen (het wemelt er hier van!) een rugby wedstrijd te gaan kijken. Conclusie: Fransen zijn redelijk maf en hebben een apart gevoel voor humor.

Nog even over mijn appartement/kamer aan de kapitanskaya. Het heeft de vorm van een hostel aangezien de gemeenschappelijke ruimtes schoon worden gemaakt en elke kamer 1 sleutel heeft die je bij een portier moet afgeven. Gelukkig is het hostel 24/7 geopend en niet tussen 1 en 6 pm gesloten (zoals ik vreesde). Het gebouw zelf straalt de fijne sovjet/oostblok sfeer goed uit en de inrichting ook. Dit betekent dat, hoewel alles uitermate lelijk is, de inboedel nog wel functioneert (en nee hiermee bedoel ik niet dat alles goed werkt.....het functioneert). Desondanks zou de schimmel in de badkamer absoluut niet door de Nederlandse Health&Safety keuring komen. We delen de keuken met zijn 7-en en ik slaap met twee andere meisjes op de kamer. Onze bedden staan nog net niet tegen elkaar, maar worden gescheiden door een nachtkastje. Deze bedden zijn natuurlijk ook niet 2 meter, maar een fijne 1.89 of iets dergelijks. Twee kasten en een tafel zonder stoelen verder en je hebt volgens de Russen een totaal acceptabele huisvesting. Dit mag de pret echter niet bederven, want de flat kapitanskaya is superleuk! Toffe huisgenoten, heel veel internationale studenten en komende week, zodra de colleges beginnen, gaat het flatfeest seizoen weer van start: dit belooft veel goeds ;)