De afgelopen maand is als in een droom voorbij gegaan. Eerst een fantastische tocht langs de Volga die als volgt samengevat kan worden: vijf steden, 2 weken, 75 uur in de trein, 1 bus, een opgebaarde Lenin, rare Tataarse bibliotheek, gigantisch rockfestival, nacht in datsja, verscheidene gestoorde Russen, veertig graden in de schaduw, twee lieve baboesjki, grote harige snurkende mannen, geweldige bezienswaardigheden, per ongeluk naakt zijn in het huis van een Russische vrouw (niet zo raar als het klinkt) en een Amerikaanse expat. Bij ‘thuiskomst' in Piter duizelde het ons (ikzelf en mijn twee Franse reisgenootjes) nog een beetje, maar meteen stortten we ons in de Witte Nachten. Vervolgens begon het afscheid nemen van iedereen en uiteindelijk belandde ik hier op mijn laatste dag in St. Petersburg.

Vandaag begon vrij goed. Een heerlijke warme douche (niet altijd het geval) en een lekker eitje op toast in de ochtend. Hierna met vier vrienden op weg naar Tsarskoe Selo, oftewel het buitenpaleis van Catharina de Grote. Bij het verlaten van de flat begon het echter al enigszins minder te gaan. De schoonmaakvrouwtjes arresteerden ons in de gang en commandeerden ons onze kamer op te ruimen. Dit was niet uit moederlijke bezorgdheid, maar puur functioneel aangezien de vrouwtjes uitgerekend vandaag de ramen wilden zemen. Conflictontwijkend als ik ben begon ik natuurlijk meteen braaf mijn spullen zo goed mogelijk bijeen te rapen onder het toeziend oog van de baboesjka. Dit akkefietje resulteerde er in dat we te laat waren om de anderen te ontmoeten. Gelukkig is men dit gewend in Rusland en was het niet een probleem.
De marsjroetka naar het paleis ging vlekkeloos, maar we reden wel vanuit een zonnig Piter in een gigantisch pak bewolking. ‘Ach zolang het niet regent is alles prima', zeiden we optimistisch tegen elkaar. Zodra ik een voet uit de bus had gezet begon het te regenen. In redelijk snelle tred bewogen we ons dus maar naar het paleis (het park overslaand), omdat we hier in ieder geval droog zouden zijn. Bij het naderen van het paleis doemde de moeder aller wachtrijen op en nu begon het humeur toch danig slechter te worden. Moedig voegden we ons bij de wachtende meute. De rij schoot niet heel erg op, maar na een uurtje (dit is acceptabel in Rusland) waren we toch redelijk dicht bij de ingang. Ondertussen hadden we de fascinerende manier van Russisch in-de-rij-staan geobserveerd. Blijkbaar is het toegestaan je plaats te verlaten, dit tegen je buurman te zeggen om vervolgens een half uur later je plaats weer in te nemen. Inmiddels was het gestopt met regenen en alles leek goed te komen...
Ineens hoorden we geroezemoes om ons heen van de wachtenden in de rij. Van onze buren vingen we iets raars op: het paleis is tussen 2 en 4 gesloten voor individuen en alleen geopend voor georganiseerde groepen. Licht lachend verbaasden we ons over de naïviteit van onze buren aangezien zoiets toch bespottelijk zou zijn voor zo'n populaire toeristische locatie. Op dergelijke momenten moet je nooit, maar dan ook nooit vergeten dat je in Rusland bent. Hierom sloeg dan ook lichte twijfel toe en werd het gecheckt: inderdaad gesloten tussen 2 en 4. En hoe laat was het? Juist, kwart over 2. Hongerig, koud en bijzonder geïrriteerd verwijderden we ons uit de rij om ergens iets te gaan eten en warm te worden. Opmerkelijk genoeg bleven bijna alle Russen staan en wij vroegen ons af of ze echt twee uur lang zouden blijven staan. Gelukkig snel een café gevonden en na wat eten kwamen we enigszins tot rust.
Na het eten was het al half drie en opende het paleis weer. Hierop besloten we de Russische manier van in-de-rij-staan ook maar eens uit te proberen. We liepen nonchalant terug naar onze plaats in de rij (die inmiddels al enigszins opgeschoven was) en zonder enig protest van omstanders werden we vriendelijk begroet door onze buurman. Hoewel we ongeveer anderhalf uur weg waren geweest, leek de man blij ons weer terug te zien. Uiteindelijk bleek dit een goede zet, omdat het paleis slechts nog tussen 4 en 5 geopend was. Na nog een halfuur wachten presteerden we het om binnen te komen, maar velen achterin de rij hebben het niet gered voor vijf. Het paleis was mooi, imposant en interessant. Dit werd helaas enigszins teniet gedaan door de enorme hordes mensen die zich door nauwe gangetjes bewogen. Grote groepen Aziaten en schoolkinderen zorgden ervoor dat we ons redelijk snel door het paleis knokten. Na een halfuurtje bezichtigen stonden we beduusd weer buiten. Inmiddels waren we allemaal ontzettend moe en besloten naar huis te gaan. Moe en chagrijnig stonden we vervolgens in een overvolle bus die natuurlijk in de file belandde. Uiteindelijk uit ongeduld de laatste tien minuten te voet naar de metro en rond een uur of acht eindelijk thuis.

Na een half jaar St. Petersburg kan ik concluderen: dingen hier zijn ontzettend onhandig geregeld, mensen zijn kortaf, regels zijn bizar, de stad is vermoeiend, wachten in de rij wordt je tweede natuur en veel snap je gewoon niet. MAAR OEF, WAT GA IK HET ALLEMAAL MISSEN!!!