Alweer twee weken zijn verstreken sinds mijn laatste bericht. De tijd gaat (te) snel! Dit komt waarschijnlijk doordat mijn weken zich op wonderbaarlijke wijze snel vullen. Dit wijt ik deels aan de uren die je hier kunt wegstrepen doordat je in een of ander vervoersmiddel zit om je van de ene naar de andere kant van de stad te begeven. Ik word namelijk elke keer dat ik op de lange roltrap van metro sta een beetje treurig als ik me bedenk wat ik met deze kostbare tijd had kunnen doen. Gelukkig gebeurt er dan meestal iets opmerkelijks, een jongen zegt uit het niets tegen me dat ik op prinses Diana lijk (ja Jurjen je hebt op dit punt medestanders in de wereld) of een heftig zoenend koppel passeert me op de weg naar boven (publieke affectie is hier gangbaarder dan in het ‘kuise' westen) en ineens is die roltrap een van de mooiste plaatsen om je op dat moment in St. Petersburg te bevinden.
Op de vraag wat het mooiste is van St. Petersburg kan ik dan ook moeilijk een antwoord geven. En ik heb al veel moois gezien: de hermitage (thanks voor de tip Barend! Derde etage!), Isaaksi kerk, het appartement van Pushkin, Smolensky begraafplaats en modern art galeries zoals Poesjkinskaya en Loft project (wederom dankjewel Barend). Toch valt al dit moois soms in het niet bij de mensen die je hier tegenkomt. Op het eerste gezicht lijken veel mensen nors en afstandelijk (al helemaal tegen buitenlanders), maar zodra ik in mijn gebrekkige Russisch toch probeer te communiceren kan deze houding verdwijnen als sneeuw voor de zon en verschijnen ontzettend leuke en lieve mensen. De norse bewaker bij de universiteit zwaait inmiddels altijd enthousiast naar Pauline en herhaalt haar naam tien keer (lang verhaal) en de wasvrouw schiet bijna elke keer in een stuip omdat ze mijn naam hilarisch vindt. Ook heb ik via het lokale Rode Kruis al veel Russen ontmoet aangezien deze net zijn gestart met een project voor Foreign Students. Allemaal lieve mensen en hoewel de helft geen Engels spreekt en we elkaar soms nauwelijks begrijpen mag dit de pret niet drukken. Door dit project proberen ze de uitwisselingsstudenten meer van het echter Piter te laten zien en contact tussen Russen en buitenlanders te stimuleren. Top idee! Des te meer omdat dit contact vaak moeilijk gaat door cultuurverschillen en de taalbarriere. Met name op de universiteit en in de colleges wordt dit soms pijnlijk duidelijk!

Al ruim drie weken geleden ben ik begonnen met mijn colleges aan de St. Petersburg State University. Omdat de eerste bureaucratische horden zonder al te veel moeite waren genomen, was mijn optimisme bij het begin van de colleges groot. Na al die formulieren, loketjes, stempels en onverstaanbare mensen kon ik eindelijk beginnen met degelijk onderwijs in de schone Engelse taal. Na mijn eerste college echter begon ik te begrijpen dat over wat precies Engelse taal is getwist kan worden. Het college ‘Russian Foreign Policy' werd namelijk gegeven door een man van midden veertig met een accent alsof hij rechtstreeks uit de serie ‘Allo Allo' was gelopen. Op een of andere manier klinkt zijn accent namelijk erg Duits en valt van de helft van wat hij zegt weinig te begrijpen. Hij maakt de zaak er zelf helaas ook niet beter op aangezien hij in rap tempo van zijn uitgedraaide papiertje voorleest en contact met de klas onnodig vindt. Echter door intense concentratie kun je deels opvangen wat hij zegt. Hierna kom je ook tot de conclusie dat, naast informatie over het buitenlandbeleid van Rusland, je per persoon de complete wikipedia-bio krijgt voorgeschoteld. Nu vind ik het matig interessant wie het hek van het buitenhuis van meneer Molotov heeft geschilderd dus dit maakt het college er niet makkelijker op. Na deze eerste deceptie werd het college ‘Russische geschiedenis' erna gelukkig weer helemaal opgevrolijkt. Bij dit college liep namelijk een uiterst aandoenlijke man met wit haar, een fijne baard en degelijke kledij binnen. Een echte Rus van de oude stempel, maar heel vriendelijk en bovenal zijn gebrekkige Engels was verstaanbaar. Opgewekt begon hij uit zijn hoofd op lage toon langzaam zijn verhaal te vertellen over het begin van de Russische geschiedenis. Dit doet hij gedwee elke les; lange of moeilijke zinnen worden herhaald om iedereen de gelegenheid te geven zijn informatie correct op te schrijven, de grote lijnen zijn het belangrijkst en moeilijke vragen over de reden achter historische gebeurtenissen zijn van secundair belang. Heerlijk. Ook de colleges die hierop volgden bevielen goed (Russian&European Security/Russian-EU Relations/Cold War). Deze werden gedoceerd door kordate vrouwen die het Engels goed beheersen en verstand hebben van hun onderwerp. De stof gaat gelukkig iets verder dan de hoofdlijnen en er is ruimte voor discussie. Ook in het laatste college van de reeks (Globalism) was er ruimte voor discussie, maar dit nam de dag erna een iets andere wending dan gedacht. Dit college werd gegeven door een man van in de dertig met een kaal hoofd (niet dat dit verder iets uitmaakt) en hij spreekt uitstekend Engels omdat hij een aantal jaar in Amerika heeft gewoond. Het college begon met godsdienst als globaal verschijnsel. Iedereen dacht: interessant onderwerp, goede docent, top. Na anderhalf uur echter verlieten een aantal woedende, geïrriteerde (waaronder ik) en verwarde studenten de zaal. In de tussenliggende tijd had de docent het namelijk gepresteerd om verscheidene keren religieuze mensen stom of achterlijk te noemen, het Christendom als de grootste samenzwering uit de geschiedenis van de mensheid en puur slecht af te schilderen, tegenargumenten of discussiepunten van studenten puur te negeren of te verdraaien en de reputatie van universitaire docenten te vermorzelen. Misschien dat de scherpe lezers bij het woord samenzwering al iets begon te dagen, maar deze docent bleek een fervent aanhanger van de Zeitgeist documentaires (voor degenen die deze niet kennen; documentaires over populaire samenzweringstheorieën zoals 9/11 was een inside job en het marktsysteem is bedacht door zielloze mensen). Nu ben ik absoluut geen fan van dergelijke ongenuanceerde een eenzijdige mensen, dus mijn irritatie was dan ook groot na dit college (ja nog groter dan als ik praat over Derek Ogilvie). Nadat ik enigszins was gekalmeerd besloot ik dit college absoluut te blijven volgen. Dergelijke interessante verschijnselen in het Russische onderwijssysteem dienen nader bestudeerd te worden. Een boel leek ook verklaard te worden toen iemand opmerkte dat hij voor de rest alleen Engelse taallessen geeft. Dit doet mij twijfelen aan zijn expertise en bevoegdheid wat mij weer enigszins geruststelt. Voor al deze vakken heb ik niet echt literatuur om te lezen en ook de manier van tentamineren blijft in schaduwen gehuld. Hieruit blijkt maar weer eens dat vooruitdenken hier niet bijzonder op prijs wordt gesteld, dus laat ik het maar op me afkomen. Hiernaast volg ik natuurlijk ook taallessen Russisch. Een lichtelijk dikkig vrouwtje met een om aandacht schreeuwende missende ondertand leert mij en twee andere meisjes hoe ons verstaanbaar te maken in deze rare taal. Fijn klein groepje dus intensief, maar goed.
Naast al deze opmerkelijke docenten vind je op de universiteit nog een ruim scala aan vaag ondersteunend personeel. Het kantinepersoneel, de schoonmaaksters, coördinators voor uitwisselingstudenten (die vervolgens geen Engels kunnen), vrouwtjes met papieren, vrouwtjes bij de garderobe, vrouwtjes die je raar aankijken en de strenge bewakers bij de ingang (probeer maar eens in het Russisch uit te leggen: nee ik heb nog geen studentenkaart want ik ben een uitwisselingsstudent). En natuurlijk vinden we ook hier het immer dweilende vrouwtje weer terug.

Liefs vanuit het inmiddels warme (-5 voelt tropisch) Rusland!