KOUD - dat is het eerste wat ik kan zeggen over St. Petersburg. Langer dan 30 seconden zonder handschoenen en je vingers beginnen heftig tegen te stribbelen. Ook je tenen voel je, hoe warm je schoenen ook zijn en hoeveel sokken je ook over elkaar heen aantrekt, na tien minuten lopen echt niet meer. Nu is gevoel in je voeten natuurlijk ook maar een luxe, dus hier moet je je niet al te druk over maken. Pas als mijn tenen zwart worden ga ik me zorgen maken. Genoeg over de kou en terug naar het begin van mijn reis naar het verre Rusland!

Na een uitgebreid fotomoment en enkele traantjes ging ik afgelopen woensdag om half tien 's ochtends door de douane. Mijn gate was erg gemakkelijk te vinden en vol goede moed stapte ik het vliegtuig in. Eenmaal in het vliegtuig was ik uitermate content met mijn plaats, maar na amper vijf minuten na opstijgen verdween dit optimistische gevoel. Op de rij achter mij zaten namelijk de meest pompeuze en verschrikkelijke Nederlandse mannen van rond de veertig. Na anderhalf uur hun verhalen aangehoord te hebben, kon ik concluderen dat ze allen in een midlifecrisis verkeerden, ze wel even die elfstedentocht zouden schaatsen en verstand hadden van zo ongeveer alles van het vliegtuigonderstel van onze Boeing tot de culturele ontwikkeling van het interbellum en de conjunctuurbeweging van de huidige markt. Hiernaast vonden ze de Friezen uitermate stug, omdat ze zo streng de loting handhaven bij de elfstedentocht en eigenlijk ook gewoon omdat het Friezen zijn. Helaas had het vliegtuig een kwartier vertraging en ondertussen keek ik reikhalzend uit naar de landing. Na een kort sprintje door het vliegveld van Stockholm kwam ik op tijd aan bij de gate voor het vliegtuig naar St. Petersburg. Op Pulkovo Airport net buiten St. Petersburg werden we met een bus naar de hal gereden en hier kwam ik tot de ontdekking dat ik inmiddels toch wel gebruik wilde maken van een toilet (na vijf thee en een flesje water). Nu blijken de Russen je pas op hun grondgebied te willen laten plassen als ook daadwerkelijk is vastgesteld dat je toegelaten bent tot de Russische Federatie. In de hal kwam je namelijk in de rij voor de paspoort&visum controle terecht en nergens was een wc te bekennen. Lichtelijk wiebelend stond ik vervolgens een half uur in de rij voordat ik het verlossende tekentje van een vrouwtje aan de muur zag hangen. Na deze opluchting kon ik mijn koffer ophalen en stond Lana mij op te wachten bij de uitgang.

De reis vanaf het vliegveld naar mijn hostel was lang en apart. In de bus moet je per rit 21 roebel betalen aan het oude vrouwtje dat rondloopt door de bus. Intussen mag je niet te luid praten aangezien je anders aangetikt wordt door een ander oud vrouwtje dat je boos aankijkt. Hierna overstappen op de metro die geweldig is! Na weer enigszins moeilijk een kaartje kopen daal je af met een gigantische roltrap want de metro ligt heel diep onder de grond. Dan kom je uit op een perron helemaal gemaakt van marmerachtig steen met vele kroonluchters aan het plafond - pretty! Na een keer overstappen kwamen Lana en ik uit op ons station en moesten we nog een stuk lopen naar het hostel. Hier bleek Lana weer een onmisbare tolk en kon ik me redelijk moeiteloos inschrijven bij het vrouwtje achter de balie. Eenmaal boven gekomen bij mijn appartement werd ik enthousiast ontvangen door mijn nieuwe Franse (Laure) en Duitse (Kristina) huisgenootje inclusief de Aziatische delegatie van de overkant. Dit resulteerde in de rest van de avond genieten van zelfgemaakte sushi en crêpes. Goed begin, maar doodmoe ging ik rond 12 uur slapen (9 uur NL tijd).

De volgende dag begon ik rond het middaguur aan mijn missie om me overal in te schrijven en te registreren. Gelukkig had ik Laure, die studeert ook aan de School of International Relations, die aanbod me te helpen. Dus vele formulieren, vragende gezichten, stempels, loketjes en onduidelijkheden verder was ik aan het eind van de middag er toch in geslaagd me in te schrijven aan mijn faculteit en was ik de trotse bezitter van een Russisch telefoonnummer. Dit succesverhaal bleef aanhouden toen ik op vrijdag de missie in mijn eentje voortzette. Ik was aan het einde van de dag dan ook erg tevreden met mijzelf aangezien ik me had geregistreerd bij de Federale Migratie Service, het International Office, de filologie faculteit, een afspraak had gemaakt voor mijn Russische taaltest aan het taalinstituut en een internetdongel had gekocht. Bij het taalinstituut ontmoette ik per toeval ook Jonne; andere uitwisselingsstudent van de UvA die hier deels zijn master Russisch doet. Met hem 's avonds een biertje in een typisch Russische kroeg (sfeer: schaars geklede meisjes met gigantische naaldhakken en jongens met leren jasjes) gedronken.

Nu alle belangrijke dingen gedaan waren, heb ik zaterdag lekker de toerist uitgehangen. Met de Franse meisjes lekker de stad doorgestruund en mooie dingen gezien (zie foto's of Facebook). Ook eerste kennismaking met de Russische keuken: Borsj - superlekker! In al mijn onschuld stemde ik er vervolgens mee in om met nog wat andere Fransen (het wemelt er hier van!) een rugby wedstrijd te gaan kijken. Conclusie: Fransen zijn redelijk maf en hebben een apart gevoel voor humor.

Nog even over mijn appartement/kamer aan de kapitanskaya. Het heeft de vorm van een hostel aangezien de gemeenschappelijke ruimtes schoon worden gemaakt en elke kamer 1 sleutel heeft die je bij een portier moet afgeven. Gelukkig is het hostel 24/7 geopend en niet tussen 1 en 6 pm gesloten (zoals ik vreesde). Het gebouw zelf straalt de fijne sovjet/oostblok sfeer goed uit en de inrichting ook. Dit betekent dat, hoewel alles uitermate lelijk is, de inboedel nog wel functioneert (en nee hiermee bedoel ik niet dat alles goed werkt.....het functioneert). Desondanks zou de schimmel in de badkamer absoluut niet door de Nederlandse Health&Safety keuring komen. We delen de keuken met zijn 7-en en ik slaap met twee andere meisjes op de kamer. Onze bedden staan nog net niet tegen elkaar, maar worden gescheiden door een nachtkastje. Deze bedden zijn natuurlijk ook niet 2 meter, maar een fijne 1.89 of iets dergelijks. Twee kasten en een tafel zonder stoelen verder en je hebt volgens de Russen een totaal acceptabele huisvesting. Dit mag de pret echter niet bederven, want de flat kapitanskaya is superleuk! Toffe huisgenoten, heel veel internationale studenten en komende week, zodra de colleges beginnen, gaat het flatfeest seizoen weer van start: dit belooft veel goeds ;)